bilemiyorum, acaba suan ki dusuncelerim sacma mi, yoksa cevremdekiler mi gormek istemiyor bu gercekleri? genclik hevesi mi, yoksa gorulmesi zor olanlar mi? biz insanlar, hayatin degerini bilmeden yasiyor gidiyoruz, yasama nedenlerimizse yok denecek kadarbasit ve gecersiz. sadece ani ''normal'' gelen aktivitelerle gecirip, pek de fazla parlamiyoruz. zaten insanlarin parlama anlayislari cevrede reklami yapilan ''populer'' ve kendi caplarinda ''kaliteli'' seyler yapmak olmus bu sistem yuzunden. bu kisilerin disina cikarsaniz, farkli olursaniz dislanirsiniz. her sey dogma bir sistemde ilerliyor, dongu malesef bu olmus gidiyor. sonucsa bir hic. insanlarin kendiyle barisik olmasi bir hayat, cunku insanlar hissettiklerini, hayallerini hep erteliyor, veda ediyorlar onlardan zorunlu olarak bu dunyaya uyum saglama cabasi icinde. bagimsizlik normal algilanmiyor, anormal goruluyor. anormallik de hor goruluyor malesef. kesfetme istegi bir yere kadar iyi karsilaniyor, daha sonra ''deli'' gibi unvanlar aliyor karsimizdaki kisilik. bu dusunceler, ozgurluk ancak edebiyatta, sanatta normal karsilaniyor cunku bu dallar gercekustulere aciktir deniyor, fakat sanat nedir derine bile inilmeden estetik kaygiya sahip bir kalabaligin kurbani oluyor. gercekler, soyut sacmaliklar olarak bir kenara atiliyor.
evet, insanlar boyle dogma oldukca, yasadikca hayatlarini bir saat gibi aayni dongude hic bir sey olmayacak, her sey ayni kalacak, ayni. insanlar birbirlerini rakip gorecek,somuren somurecek, somurulen somurulecek, aglayanlar durmayacak, durunca da zaten intikam alma hevesiyle yasayacak ve icimizdeki o bosluk hic bir zaman dolmayacak.
Tamamen http://observercloud.blogspot.com 'dan alinmistir. Ama nedense su anki dusuncelerimi cok iyi anlatti.
No comments:
Post a Comment